Het laatste deel van mijn reis

Hallo allemaal,

Het voelt heel raar om mijn laatste reisverhaal te schrijven terwijl ik weer thuis ben, maar ik wil toch graag een afsluiting.

Daarom ga ik even een maand terug in de tijd. Na nieuwjaar ben ik naar Ritoque gegaan, een klein plaatsje (eigenlijk niet meer dan een strand met daarop een hostel en misschien 20 huizen) waar ik een week gesurft heb. Het was heerlijk om iedere dag ieder uur dat ik wakker was buiten te zijn en actief bezig te zijn. Daarnaast was het voor mijn gevoel een weekje vakantie (ja pap, een halfjaar reizen voelt niet altijd hetzelfde als vakantie

).

Vanuit Ritoque ben ik iets naar het noorden gereisd, naar La Serena. De hoofdreden dat ik hierheen ging was een eiland, genaamd Isla da Damas. Hier leeft een bijzondere dolfijnenkolonie. Ik dus meteen met een tour richting dit eiland, maar helaas aangekomen bij het dorpje vanwaar de boot zou vertrekken, bleken er vanwege slecht weer en een ruwe zee, geen boten te gaan. Gelukkig was de route erheen ook prachtig, waardoor het niet als een verloren dag voelde, maar het was wel erg jammer. Vooral aangezien er de volgende dag ook geen boten zouden gaan en het niet zeker was wanneer wel. Daarom heb ik besloten naar Vicuna te reizen, een klein dorpje in de Elqui Valley. Deze vallei is vooral bekend vanwege de enorme hoeveelheid Pisco die hier geproduceerd wordt. Pisco is de nationale drank van Chili (trouwens ook van Peru, ze discussiëren al honderd jaar over wie de ‘uitvinder’ hiervan is). Pisco wordt van druiven gemaakt en de vallei ziet er schitterend uit met overal wijngaarden.

Vanuit Vicuna heb ik tevens een observatorium bezocht waar je ’s nachts via een telescoop de sterren, planeten en andere geweldige objecten kunt bekijken. Een bizarre ervaring die je doet beseffen dat wij maar een heel klein onderdeel van een enorm universum zijn. Daarnaast is het gewoonweg schitterend om op de grond te gaan liggen en te genieten van het uitzicht.

Met Vicuna kwam er een eind aan mijn bezoek aan Chili. Een bezoek waar ik met een glimlach op mijn gezicht aan terugdenk. Chilenen zijn een geweldig volk, heel erg behulpzaam en in mijn ogen de aardigste mensen in Zuid-Amerika.

En toen was ineens bijna het eind van mijn reis genaderd. Alleen Buenos Aires stond nog op het lijstje. Van tevoren had ik door alle verhalen van andere reizigers, verwacht dat Buenos Aires (BA in de volksmond) gevaarlijk zou zijn. Daar heb ik echter niets van gemerkt. Wel vond ik het een mooie stad, met imposante gebouwen, een interessante historie en een goed uitgaansleven. Omdat het mijn laatste dagen in Zuid-Amerika waren, vonden mijn hostelvrienden dat ik deze optimaal moest benutten, wat eigenlijk betekende: niet slapen. Ik vond dit wel een goed plan, dus heb ik overdag de stad bekeken en ’s avonds van het uitgaansleven genoten. Al met al een goede afsluiting van mijn reis.Daarna was het tijd voor de laatste vliegreis van deze trip, eentje terug naar Nederland.

Op Schiphol aangekomen stonden papa, mama, Ruben en Marieke met een grote glimlach (en stiekem kleine traantjes) op me te wachten. Na hen heerlijk geknuffeld te hebben, gingen we onderweg naar mijn eigen huisje. Achteraf heb ik alle overduidelijke signalen moeten zien, maar op dat moment was ik daar helemaal niet mee bezig. Toen er vanuit mijn huiskamer een groep lieve mensen ‘surprise’ riep, was ik dan ook totaal overdonderd. Na de eerste schrik was het echter geweldig om mijn goede vrienden weer te zien. Bedankt allemaal voor deze geweldige thuiskomst!

Na een weekje thuis merk ik dat bijna iedereen me vraagt: “Wat is het hoogtepunt van je reis geweest?” Hierop kan ik geen eenduidig antwoord geven. Ieder land en iedere plek heeft zijn speciale dingen en ik heb ze allemaal in mijn hart gesloten. Wat ik wel kan zeggen is dat deze hele reis geweldig was en ik me bevoorrecht voel dat ik de kans heb gehad hem te maken!

Bedankt allemaal voor het lezen van en reageren op mijn verhalen. Het was erg leuk om aan de andere kant van de wereld jullie reacties te lezen!

Vanuit hier een laatste beso, Iris

Argentinie en Chili

Hallo allemaal,

De eerste dag na mijn vorige verhaal begon super, het was namelijk Sinterklaas en ik had besloten mezelf een kadootje te geven.... Een wandeling over een van de grootste gletsjers ter wereld. Eerst hadden we tijd om vanaf een afstandje de gletsjer te bewonderen. Erg gaaf om te zien hoe grote brokken ijs van de gletsjer afbreken en in het ijswater vallen (en dan moet je je brokken ter grote van een flinke auto voorstellen). Daarna hebben we daadwerkelijk 4 uur over de gletsjer gewandeld, met als hoogtepunt het moment waarop we een pas ontdekte grot in mochten. De nauwe gang en helderblauwe kleur maken het erg indrukwekkend.

Na dit avontuur ben ik verder gereisd naar El Chalten, waar ik wederom gehiked heb. Ditmaal richting de berg Fitz Roy. Een schitterende top met een gletsjer ernaast en een meer eronder. Door de zon weerkaatst de berg in het meer, wat een beeldschoon plaatje oplevert. Een van de jongens waar ik mee gehiked heb, vond het zo´n bijzondere plek dat hij besloot hier een naaktfoto te willen. Helaas voor jullie (of niet, is maar hoe je het bekijkt haha) heb ik deze foto met zijn camera gemaakt, dus kan ik die hier helaas niet posten.

Na El Chalten ben ik verder richting het merengebied gereisd, oftewel naar Bariloche. Zoals sommigen van jullie wellicht al via facebook gezien hebben, ben ik hier gaan paragliden. Het moment waarop ik de steile helling af moest rennen en maar moest hopen dat de wind op tijd onder de kite zou komen, heb ik een van mijn laatste angsten overwonnen. Daarna was het een klein halfuur puur genieten van het uitzicht, het vrije gevoel en de kick van het besturen van de kite (de instructeur had blijkbaar voldoende vertrouwen in me.....). De dag erna heb ik samen met 3 anderen een auto gehuurd en zijn we een tour rondom verschillende meren gaan doen. Erg mooi, maar helaas is een groot deel van de omgeving flink getroffen door de as van een vulkaan in Chili. Hierdoor is het een interessant, maar eerlijk gezegd minder mooi, uitzicht. Wel hebben we heerlijk gezwommen in een van de meren en vond ik het erg leuk om de haarspeldbochten over een grindweg omhoog en omlaag te rijden. Verder heb ik in Bariloche vooral enorm genoten van de chocola (naar mijn mening de beste chocola ter wereld), een dagje golfen en een relaxte massage. Kortom een geweldige tijd op een geweldige plek.

Hierna was het tijd voor mijn op een na laatste plaats in Argentinie, namelijk Mendoza. Mendoza is vooral bekend als wijnstreek en die reputatie maken ze meer dan waard. Op de fiets heb ik verschillende wijngaarden bezocht en natuurlijk heerlijke wijnproeverijen gedaan. Vanuit Mendoza vervolgde de reis naar Santiago de Chile. Hier heb ik Kerst gevierd in een van de leukste hostel in Zuid-Amerika op een van de beste locaties, namelijk op het centrale (en gezellige) plein van de stad. Tussen Kerst en Oud op Nieuw ben ik 2 dagen naar Valparaiso en 1 dag naar Vina del Mar geweest. Twee kleinere (nou ja klein....ongeveer 3 miljoen inwoners) plaatsen vlakbij Santiago.

En gisteren was het dan 31 december en ben ik omringd door gezellige mensen, na het eten van een heerlijke barbecue, met in mijn rechterhand een fles champagne en in mijn linkerhand mijn fotocamera, knallend het nieuwe jaar ingegaan! Ik hoop dat jullie ook allemaal een geweldige avond hebben gehad en wens iedereen een schitterend 2012 toe!

Besos Iris

Antarctica & Torres del Paine

Hoi allemaal,

Voor het eerst weet ik niet goed hoe ik mijn verhaal moet beginnen.
En dat heeft vooral te maken met de hoeveelheid hoogtepunten die ik afgelopen maand heb meegemaakt.

Allereerst was daar Puerto Madryn, een plaats waar je een enorme pinguinkolonie hebt en vanaf de kust walvissen en orka´s kunt spotten. Helaas regende het de dagen dat ik daar was en heb ik geen walvissen gezien, maar wel mijn eerste orka en vele pinguins.
Daarna volgde een 39-urig busavontuur naar het moeilijkst bereikbare plaatsje in Zuid-Amerika: Ushuaia. Maar de rit was het waard, want in Ushuaia vond ik een last-minute die mijn droom waarmaakte. Ik ging voor 11 dagen met een 5-sterrenschip naar Antarctica. Nu had ik vantevoren een wrak van een schip ook prima gevonden, maar eenmaal aan boord kon ik mijn blijdschap om de luxe niet onderdrukken. Dit heeft eerlijk gezegd vooral te maken met de vleugel die ik na 1 minuut aan boord ontdekte en waar ik iedere dag heerlijk gebruik van heb gemaakt (gelukkig vonden mijn medereizigers die ook leuk haha) en de open bar met geweldige cocktails waar ik ook iedere dag gebruik van heb gemaakt.

Maar goed, belangrijker dan het schip was natuurlijk Antarctica en dat was in één woord geweldig! Het is moeilijk uit te leggen hoe het is, maar hopelijk gaan de foto´s voor zich spreken. De eerste 2 dagen moesten we de Drake´s passage over. Gelukkig hadden we een redelijke rustige overvaart en ik heb geen moment last gehad van zeeziekte.
Daarna de eerste landig op een van de eilanden. Echt bizar om midden in de sneeuw tussen honderden pinguins te lopen. Veel momenten heb ik gewoon in de sneeuw gezeten/gelegen en gekeken naar het heen en weer geloop van de pinguins. Omdat het nu het begin van het seizoen is zijn ze allemaal druk bezig hun nest te bouwen, dus je ziet ze continu met steentjes slepen.
Iedere dag hebben we 2 excursies gedaan, wat de ene keer een landing betekende en de andere keer een zodiaccruise. Dat is ook super gaaf, met een zodiac met 10 passagiers gingen we dan een paar uur door het ijs cruisen en op zoek naar zeehonden, zeeleeuwen en walvissen. Je denkt dat zeehonden lieve diertjes zijn, totdat een Leopard Seal (een van de grotere zeehonden) jullie gekoekeloer niet weet te waarderen en besluit jullie weg te jagen door met een rotvaart op je af te komen, in het water te duiken en met zijn kop tegen de boot te duwen. Gelukkig vertrok de zeehond na één kopstoot weer terug naar zijn ijsschots, maar spannend was het wel even.
We hebben super goed weer gehad, op 1 dag na, continu zon.
De ene dag zonder zon was meteen een dag dat we in een orkaan belandden. Windsnelheden tot maximaal 195 km per uur. Een kick om dan buiten op het dek te gaan staan, maar wel enorm koud haha. Die dag helaas geen excursie kunnen doen, maar op een andere manier Antarctica kunnen beleven. Dus zeker geen gemiste dag.
Onze laatste landdag was echt het hoogtepunt, eerst geland op een mooi eiland, daarna een uur genoten van 4 walvissen die op ongeveer 20 meter van onze boot zwommen en als final de Polar Plunch: dit betekent van de boot af duiken in de Antarctic ocean.
Vond het zo gaaf dat ik besloot 2 keer te gaan haha, samen met een ander meisje (die ik trouwens al in Bolivia backpackend had ontmoet, heel grappig). Iedereen verklaarde ons voor gek, maar ik vond het niet eens zo koud als ik had verwacht.
Na deze geweldige dagen was het alweer tijd voor de terugrit, een voor mij veel te kort avontuur en een plek waar ik zeker terug ga komen.
De luxe op de boot zorgde er trouwens ook voor dat ik weer een paar kilootjes was aangekomen, maar de afgelopen week heeft daar alweer verandering in gebracht.

Na Ushuaia vertrok ik namelijk naar Puerto Natales van waaruit ik 5 dagen ging hiken in het natuurgebied Torres del Paine. Samen met 2 jongens ging ik het avontuur aan van je eigen tent, matje, slaapzak, kookgerei, eten e.d. dragen van camping naar camping, door een schitterend natuurgebied. Tijdens het stijgen heb ik mijn zware backpack af en toe vervloekt, maar de omgeving maakte een hoop goed. Het beste was onze laatste dag, toen we om 04.30 begonnen aan een klim van 1 uur naar ´Las Torres´ waar we van de zonsopkomst genoten. Gelukkig konden we de tent beneden laten staan, maar we besloten wel kookgerei mee te nemen zodat we bovenaan een warme chocolademelk konden maken. Moe maar voldaan kwamen we aan het eind van die dag terug in ons hostel in Puerto Natales. Helaas begon toen voor mij een minder prettig avontuur van 2 dagen, ik kreeg namelijk een flinke buikgriep. Gelukkig was mijn kamer in het hostel tegenover de badkamer en kwamen de eigenaren van het hostel ieder uur even vragen hoe het ging. Na de 10e keer naar de wc gerend te hebben, bedacht ik me dat ik op deze manier in ieder geval snel (weliswaar op een ongezonde en erg oncomfortabele manier) mijn Antarctica kilos weer kwijtraakte. Ach ja, je moet altijd proberen het van een positieve kant te bekijken.

Echter eind goed al goed, ik voel me intussen weer wat beter en ben alweer plannen aan het maken om morgen een gletsjer te gaan bewandelen. Heb nog maar 7 weken te gaan en wil deze optimaal benutten!

Besos Iris

Noord Argentinië - Brazilie - Uruguay

Hoi allemaal,

Het blijft leuk en fijn dat je (reis)plannen op ieder gewild moment kunt wijzigen.

Zo schreef ik in mijn vorige verhaal dat afgelopen maand het noorden van Argentinië aan de beurt was. Nu heb ik daar ook een zuidelijk stukje Brazilië en Uruguay aan toegevoegd. Maar laat ik bij het begin beginnen.

In Salta heb ik veel verschillende dingen gezien en gedaan. De eerste dag besloot ik naar een uitkijkpunt te gaan, wat je op twee manieren kon doen: lopend (1070 trappen) of met een kabelbaan. Fanatiek als ik was, besloot ik te lopen. En dat heb ik geweten (lees: spierpijn in mijn kuiten gedurende de volgende dagen). Maar het was een erg mooi uitzicht over de stad. Verder heb ik een tour naar Cafayate gedaan (een plaatsje in de bururt, met heerlijke wijnen en mooie natuur), de stad bekeken, gezellig wezen stappen met andere backpackers en natuurlijk niet te vergeten een ´roadtrip´. Samen met twee andere Nederlandse meiden een auto gehuurd en kleine plaatsjes ten noorden van Salta bezocht. Ook hier schitterende natuur, met onder andere de 7-colored mountain.

Na een week in Salta besloot ik verder te gaan naar Cordoba. Hier heb ik een cursus Spaans van een week gedaan. Buiten de lessen om heb ik samen met 3 andere meiden dingen ondernomen, zoals stadswandelingen, musea bezocht, paard gereden (alweer ja haha), een tango-balletshow bezocht en naar de film (natuurlijk in het Spaans). Na het paardrijden hadden we een barbecue op een boerderij. Nadat wij heerlijk gegeten hadden toverden de mannen die op de boerderij werkten een gebarbecuede koeienkop tevoorschijn en begonnen met hun vork hier het vlees vanaf tee ten. Avontuurlijk als ik die middag was, besloot ik gezellig mee te doen en zo heb ik mijn eerste (en waarschijnlijk laatste keer) koeientong en koeienhersenen gegeten. Eerlijk gezegd was het best lekker haha.

Na Cordoba was het tijd voor las Cataratas de Iguazu (oftewel de Iguazu watervallen). Eigenlijk is hiervoor maar één woord passend: indrukwekkend. Als eerste heb ik de Braziliaanse kant bezocht. Hier zie je de watervallen van een kleine afstand en krijg je een beeld van de grootte (en groot is het!). De volgende dag was de Argentijnse kant aan de beurt. Hier loop je letterlijk tussen de watervallen door, word je kletsnat en krijg je de verwonderlijke glimlach niet van je gezicht. Mijn laatste dag in Iguazu heb ik samen met 2 anderen meer avontuurlijke activiteiten ondernomen, namelijk tokkelen in de bush bush en abseilen in een waterval. Een heerlijke adrenalinekick en een goede afsluiting van mijn bezoek aan Iguazu.

Vanuit Iguazu besloot ik mijn plan om te gooien en het zuiden van Brazilië toe te voegen aan mijn lijstje. En ik ben erg blij dat ik dit gedaan heb. Ik ben verliefd geworden (en niet op de man van mijn dromen, maar) op Florianopolis, Floripa voor intimi. Het plan was om hier 2 dagen te blijven, maar door 2 keer mijn busticket om te ruilen, werden het er 10. En ik had eigenlijk nog wel langer willen blijven, maar goed op een bepaald moment moet je weer verder. Floripa heeft eigenlijk niet iets heel bijzonders om te doen, maar de sfeer is enorm relaxed, ik heb geweldige mensen in het hostel leren kennen en alle Brazilianen die ik daar ontmoet heb zijn aardig en behulpzaam. Alhoewel uitgezonderd 2 politiemannen..... Op mijn laatste dag in Floripa besloot ik samen met 2 jongens scooters te huren en andere delen van het eiland te bezoeken. Dit was een geweldig avontuur, totdat 2 politiemannen ons aanhielden en bekeurden omdat we slippers aanhadden. Nu begrijp ik dat het misschien niet het veiligste is, maar toen ze vertelden dat we blootvoets verder moesten, was ik lichtelijk verbaasd. Tel daarbij op dat je hiervoor een boete van ongeveer 50 euri krijgt (per persoon) en dat alle locals ook slippers droegen, maar niet aangehouden werden en je begrijpt onze verontwaardiging. Ondanks dat heb ik een geweldige tijd gehad!

Vanuit Floripa ben ik samen met een Portugese jongen naar Uruguay verder gegaan. Na 28 uur onderweg geweest te zijn (lees: kapotte bussen en een paar uur wachten midden in de nacht voor een overstap) kwamen we aan in Punta del Diablo. Een schattig dorpje met schitterende gekleurde huisjes en geweldige stranden. Om mijn lange verblijf in Floripa echter in te halen (zodat ik toch redelijk volgens schema in Patagonie aankom) ben ik hier maar 2 dagen gebleven. Momenteel ben ik in Montevideo, een wereld van verschil met Punta del Diablo, maar wederom een goede ervaring. De mensen in Uruguay zijn allemaal even behulpzaam en vriendelijk en zodra ze het idee krijgen dat je de weg kwijt bent of hulp nodig hebt, komen ze al aanrennen. Kortom, erg vriendelijk.

Morgen ga ik verder naar Colonia de Sacriemento van waaruit de ferry naar Buenos Aires vertrekt. En dan is het tijd voor de langste busreis tot nu toe (bijna 30 uur in één bus!!) richting het zuiden van Argentinië. Daar ga ik proberen of ik op een boot naar Antarctica mee kan, tegen betaling natuurlijk. Dit lijkt me geweldig, dus duim maar voor me

Besos Iris

Bolivia

Hallo allemaal,

Mijn vorige verhaal eindigde met mijn uitkijken naar Bolivia. Om daar te komenvloog ik eerst van Guayaquil naar Arequipa, met het idee om meteen een bus naar La Paz te pakken. Helaas vond mijn backpack het blijkbaarzo gezellig in Lima (waar ik over moest stappen) dat hij daar nog 2 dagen bleef. Wat mij nog twee dagen aan Arequipa verbond. Een paar dagen later dan gepland was ik dan toch in La Paz. Sommigen van jullie hebben het wellicht al op facebook gezien, mijn hoogtepunt in La Paz, was het fietsen van de Death Road: ook wel The World Most Dangerous Road genoemd. Een onwijze adrenaline kick, wanneer je met ruim 40 km per uur een zand/grind pad af rijdt met een enorme afgrond ernaast. Na een aantal uren fietsen werden we beloond met een lunch in hotel met heerlijk zwembad. In La Paz ben ik verder naar het Coca Museum geweest, heel interessant om te lezen over wat de coca voor Bolivia (eigenlijk heel Zuid-Amerika) betekent en hoe de rol van de VS en cocaine het voor de lokale bevolking lastig heeft gemaakt.

Na La Paz ben ik naar Cochabamba gegaan. Een dorpje waarvan iedereen vertelde dat ik dat niet mocht missen.Nou, eerlijk gezegd, vraag ik me af waarom niet. Ikkwam aan op een zondag wat betekende dat alles (behalve internetcafes en heladeria´s (ijszaken)) dicht was. Gelukkig bleek Karin (een Nederlands meisje die ik eerder had ontmoet) ook in Cochabamba te zijn. We hebben de dag erna samen een tour gedaan en besloten gezellig samen verder te reizen richting Sucre.

In Sucre hebben we veel gezellige mensen ontmoet waar we mee opgetrokken hebben. Een bezoekje gebracht aan het Dinosauruspark, waar je echte voetafdrukken van dinosaurussen kunt spotten. Daarnaeen hike (of zoals Karin zou zeggen een wandeling :-) gedaan richting watervallen. Doordat het droogseizoen is helaas niet veel water, maar wel mooi en vooral gezellig. ´s Avonds in het park vormde de fontein een soort waterballetshow waar we heerlijk gerelaxed hebben. Na Sucre zijn we doorgereisd naar Tupiza. Mijn favoriete plek in Bolivia, vanwege de natuur. Deze hebben we middels jeep, paard, mountainbike en wandelend doorkruisd.

Na Tupiza stond mijn laatste en meest spectaculaire deel van Bolivia te wachten, een tour over de Salar de Uyuni (zoutvlaktes). In een jeep met 5 anderen zijn we in 3 dagen door de meest bijzondere en diverse natuur gereden. Gelukkig ook met veel stops om te genieten en natuurlijk foto´s te maken. Op de zoutvlaktes kun je grappig foto´s maken door te spelen met het perspectief. Verder hebben we een aantal bijzondere meren gezien, met heel veel flamingo´s en bijzondere kleuren. Een rood meer, een groenblauwe, een witte, er was voor ieder wat wils. ´s Avonds sliepen we in een soort kampeerboerderijen (zoals je vroeger van schoolkamp gewend bent). En hebben we vooral gezellig gechilled met een andere groep (ieder auto vormt een beetje een eigen groep). Mijn tour eindigde in het noorden van Chili in San Pedro de Atacama.

De overgang van Bolivia naar Chili was in meerdere opzichten een schok. De positieve schok is de infrastructuur. Waar die in Bolivia eigenlijk niet echt aanwezig is, de weg kent geen asfalt, geen belijning, geen vangrail oid, is dit in Chili ineens allemaal aanwezig. Erg prettig en het maakt het ineens mogelijk om weer te slapen in de bus. De mindere kant is het financiele verschil. In Bolivia was ik gewend ongeveer 2 a 3 euro voor een hostel te betalen, waar dat in Chili ineens 12 euro werd. Kortom een aanslag op mijn budget, wat betekende maar weer zelf gaan koken.....San Pedro is verder een erg toeristisch maar wel heel leuk dorpje waar je veel sportieve activiteiten kan ondernemen. Zo heb ik gesandboard, 80 km gefietst, gefloat op een zoutmeer en in een krater vol water gejumpt. En natuurlijk ondertussen weer genoten van de mooie natuur, zonsondergangen en een paar Mango Sours.

Momenteel ben ik in Salta (noord Argentinie). Ook weer een overgang, het lijkt hier bijna een Europese stad, maar wederom heb ik het erg naar mijn zin. De komende maand staat het noorden van Argentinie op mijn programma.

Ik hoorde dat het in Nederland momenteel heerlijk weer is, dus ik wens iedereen een fijne nazomer, geniet ervan!

besos Iris

Puno, Arequipa en Galapagos

Hallo allemaal,

De tijd vliegt hier, en intussen ben ik alweer een maand verder na mijn vorige verhaal.
De dag na mijn verjaardag zijn Aisia en ik naar Puno gereisd. Vanaf hier hebben we een 2daagse tour gedaan over het Titicacameer.
De eerste attractie waren de floating islands van Uros. Echt bizar, maar waar, de eilanden zijn helemaal gemaakt van riet en drijven op het water. Iedere 2 weken wordt er een nieuwe laag riet op het eiland gelegd, want het eiland zakt langzaam het water in.
Ondanks dat het erg toeristisch was, een bijzonder iets om te zien. Natuurlijk moesten we ook in klederdracht op de foto en nee het is niet zoals in Volendam, de vrouwen op deze eilanden dragen deze kleding zelf altijd (dit geldt trouwens voor het grootste deel van Peru).

Onze volgende stop was op het eiland Amantani. Hier werder we warm verwelkomd door El Presidente en zijn vrouw. Bij hen sliepen we in huis. De vrouwen op Amantani zijn allemaal redelijk stevig en na een dag daar doorgebracht te hebben, begrijp ik waarom:
zowel als ontbijt, lunch en avondeten kregen we vooraf een enorme kom maaltijdsoep (waar aardappels, rijst en groenten in zaten), en dit werd alle keren gevolgd door een tweede gang. Wederom van (in olie gefritituurde) deegwaren, aardappelen en rijst. Omdat het niet erg aardig is om iets af te slaan waar iemand zo haar best op heeft gedaan (en eerlijk gezegd omdat het ook gewoon erg lekker was) hebben we alledrie de maaltijden ons bordje zo leeg mogelijk gegeten. ´s Avonds was het feest in Amantani en we hebben heerlijk naast verschillende kampvuren zitten kijken naar de dansende mensen.
De volgende dag bezochten we het eiland Taquile. Op dit eiland is, trouwens net als op Amantani, de bevolking nog erg traditioneel en iedereen loopt in klederdracht. D.m.v. de kleding geven de mannen en vrouwen aan of ze vrijgezel, verloofd of getrouwd zijn. Een beetje zoals de feestje die we in Nederland wel eens hebben waar iedereen een groen, oranje of rood shirt draagt. Natuurlijk met het verschil dat ze deze kleding hier altijd dragen en dat het er schitterend uitziet. Na onze trip was het tijd voor Ais en mij om afscheid van elkaar te nemen. Met een beetje dubbel gevoel liep ik daarna terug naar ons (mijn) hostel. Van de ene kant vond ik het super jammer dat we uit elkaar gingen omdat de 4,5 week geweldig waren geweest, maar aan de andere kant was ik ook benieuwd naar het avontuur in mijn eentje.

Op advies van een Spaans stel heb ik daarna besloten naar Arequipa af te reizen. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb.
Arequipa is een erg mooie stad, met grote koloniale gebouwen, maar ook met een gezellige uitstraling. Het eerste wat ik hier gedaan heb is een 2daagse hike door de Colca Canyon. Dit is de op 1 na diepste canyon van de wereld, wat schitterende plaatjes oplevert. Hier heb ik ook condors gezien die door de canyon, maar ook redelijk laag over je hoofd vliegen. Het was een zware hike, vooral de 2e dag, waar we in 2,5 uur ruim 1000 meter moesten klimmen. Helaas begon mijn knie halverwege te protesteren, maar dankzij een verdovend zalfje van de gids kon ik toch naar boven. Een beetje boos op mezelf (minder dan een week na de Macchu Picchu hike, weer een hike gaan doen was achteraf niet al te slim), maar ook weer trots op mezelf en van het uitzicht genietend stond ik uiteindelijk boven.
In de periode dat ik in Arequipa was, was er een groot feest in Arequipa ter ere van de verjaardag van de stad (471 jaar). Dit feest ging gepaard met parades en vuurwerk. Een mooi gebeuren met gezellige sfeer op straat. Verder heb ik het klooster van Santa Catalina in de stad bezocht. In een deel van het klooster wonen nog steeds nonnen, maar een ander deel is opengesteld voor de toeristen. Een erg mooi klooster! Daarnaast heb ik een museum bezocht waar het meisje Juanita van de Ampato ligt. Dit is een Inca meisje dat een aantal jaren geleden ontdekt is in de Ampato vulkaan. Juanita was geofferd aan de goden tijdens een Inca ritueel en door het ijs op de vulkaan is haar lichaam goed in tact gebleven. Erg indrukwekkend om te zien (helaas, maar begrijpelijk, mocht je er geen foto´s van maken).

Na Arequipa was het tijd voor mijn reis richting Galapagos. Met een tussenstop in Guayaquil, wat helaas niet echt een bewonderingswaardige stad is, maar waar mijn hostel gezellig was, kwam ik uiteindelijk op 19 augustus aan op een van de Galapagos eilanden. Die dag begon meteen mijn 8daagse cruise met de boot: Sulidae. Vanwege mijn enorme enthousiasme over Galapagos heb ik vorige week al wat foto´s op de site gezet (ben toen mede door dit enthousiasme de foto´s van Puno en de Colca hike vergeten, dus die komen er zo nog bij). De cruise die ik gedaan heb betekende overdag een eiland bekijken, wandelen over het eiland, snorkelen en zo nu en dan een museum of dierenopvangcentrum bekijken en ´s avonds naar het volgende eiland varen. Dit laatste betekende dat ik meestal tussen 7 of 8 uur ´s avonds in mijn bedje lag. Gelukkig zonder over te geven (in tegenstelling tot de meeste van mijn bootgenoten).
Maar ook dat was het waard geweest! De Galapagos eilanden zijn zo schitterend en divers dat iedere keer dat je om je heen kijkt, je een geweldig uitzicht hebt. De verschillende dieren die zo dichtbij zijn en die je voorheen alleen op plaatjes of in een dierentuin achter een hek/glas hebt gezien, zorgen voor vele glimlachende gezichten. Alhoewel een haai tijdens het snorkelen, bij mij toch een slik momentje ipv een lachmomentje opleverde. Maar zo gaaf om te zien!
Na de cuise ben ik nog 5 dagen op San Cristobal (een van de eilanden) gebleven. Tijdens de cruise heb ik kennisgemaakt met de eigenaar van de boot en hij bood me aan in zijn huis te verblijven. Een genereus aanbod, waar ik graag op in ging. Samen met hem (Eduardo), zijn huisgenoot (Gustavo) en 2 goede vrienden van hen (Maria en Diana) heb ik de dagen erna veel opgetrokken. Ze hebben me het eiland laten zien en we hebben natuurlijk ook gezellig in de kroeg gezeten en gedanst (en ik heb mijn Spaans erg goed kunnen oefenen). Ook heb ik in mijn eentje heerlijk over het eiland gelopen en mijn favoriete Galapagos moment beleefd: stel je voor, je zit op een hagelwit strand, met helderblauwe zee voor je, met niemand om je heen behalve een stuk of 60 zeeleeuwen.

Momenteel ben ik voor een tussenstop in Guayaquil en morgen vlieg ik door naar Arequipa van waaruitmijn volgende avontuur begint: Bolivia!

besos Iris

Loving Peru

Hallo allemaal,

Sinds mijn eerste verhaal, heb ik weer veel nieuwe avonturen beleefd. Sinds 2 weken ben ik in Peru. Mijn eerste plek in Peru was Mancora. Een plaats aan de kust in het noorden van Peru. Echt een heerlijke plek om te relaxen en te genieten van het strand, het mooie weer en gezellige mensen. Eigenlijk hebben we hier dan ook niet veel meer dan dit gedaan haha. Kortom, lekker niks doen. Na 5 dagen in Mancora zijn we doorgereisd naar Lima. Daar hebben we 2 dagen doorgebracht. Lima is eerlijk gezegd niet echt mijn soort stad. Het is druk en een beetje chaotisch. Na Mancora was het weer ook niet echt een lekkere overgang.

Vanuit Lima hebben we echt de ergste busreis ooit gemaakt naar Cusco. Het is een rit van 23 uur, waarvan 16 uur door de Bergen (dus continu een soort haarspeldbochten). Zoals je je kunt voorstellen betekent dit niet echt slapen, veel overgevende kinderen om je heen, een toilet dat hierdoor zo smerig is dat je ook niet naar het toilet wilt (lees: kunt). Kortom, we waren blij dat we in Cusco aankwamen. De stad maakt de rit echter meer dan waard. Cusco is een stad die gezelligheid uitstraalt met mooie pleinen en straten. Ons hostel is ook erg leuk. Het ligt helemaal bovenin de stad, dus iedere dag een goede training om via de steile straat naar boven te lopen.

Na 5 dagen acclimatiseren (Cusco ligt op 3400 meter, dus in het begin voel je goed dat je op hoogte bent) en van de stad genieten, begon afgelopen zondagnacht ons avontuur richting Macchu Picchu. Om 4 uur ´s nachts werden we door onze gids opgehaald, om via privéauto en local bus gedropt te worden langs de rivier de Lares. Hier ontmoetten we onze kok en 2 helpers, met wie we de daaropvolgende dagen doorbrachten. De eerste dag begon meteen met een flinke klim. Ongeveer 4 uur omhoog lopen later bereikten we de eerste pas die we overgingen. In die tussentijd ben ik denk ik 3 keer bijna doodgegaan en heb ik mezelf vervloekt omdat ik dit wilde doen, maar het was het waard. Een super mooi uitzicht en trots op mezelf! Daarna begon het leukere deel van de eerste dag, namelijk dalen. Na een lange dag kwamen we uiteindelijk aan in ons eerste kamp. De dragers en kok hadden onze tent al opgezet, dus moe van de dag en een beetje ziek van de hoogte ben ik meteen mijn bedje in gegaan. Na een paar uur slapen ging het gelukkig beter, dus het heerlijke eten ging ero ok goed in.

De volgende dag weer vroeg op, om op tijd verder te gaan met onze tweede (en op papier zwaarste dag). De dag begon met weer flink klimmen, dit keer ongeveer 5 uur en 1000 meter. Gelukkig hadden we tussendoor de lunch om een beetje bij te komen. De top lag op 4800 meter, dus minder zuurstof en daardoor ook erg zwaar. Maar ook dit keer was het het zeker waard, toen we de top bereikten. Aan beide kanten prachtig uitzicht. Je voelt je een beetje alleen op de wereld, zo stil, maar vooral geweldig is het daar om je heen. Ook nu mochten we na de inspanning gelukkig weer dalen. Gelukkig had ik deze dag veel minder last van de hoogte en de vermoeidheid en aangekomen in het kamp heb ik samen met de gids een heerlijk kampvuur gemaakt.

De derde dag was een ´makkie´, maar wederom een aantal uren door mooie natuur lopen. Na deze dag kwamen we aan in Aguas Calientes: het dorp onder Macchu Picchu. Hier zijn we door de reisorganisatie flink verwend met het hotel. Na 2 dagen kou lijden en op een dun, hard matje slapen (dus niet echt slapen), hadden we hier lekkere dikke matrassen, een warme douche en een tv boven ons bed.
Na een korte, maar heerlijke nacht was het tijd voor ons bezoek aan Macchu Picchu. Jammer genoeg viel de regen met bakken uit de lucht, dus geen zonsopkomst te zien voor ons. Maar gedurende de dag werd het af en toe droog en trok de hemel open, zodat we de stad goed hebben kunnen bekijken. Onze gids heeft enorm veel verteld over Macchu Picchu, de Inca´s de Andes en al hun rituelen, zodat we alles goed konden plaatsen in de stad. Natuurlijk wilden we ook WaynaPicchu op. Dat is een berg naast de stad Macchu Picchu, vanwaar je de stad schitterend ziet liggen. Het was een enorm zware klim, die mijn knieën (met name rechts...) me niet echt in dank heeft afgenomen, maar ook dit keer was het het absoluut waard. Een uur boven en ongeveer 100 (bijna dezelfde haha) foto´s later, begonnen we aan de enge (door de regen waren de stenen nat) terugtocht. Moe, vies maar voldaan zaten we een paar uur later in de trein terug richting Cusco. Voor iedereen die ooit in Peru komt en de kans krijgt, zou ik zeggen, doe deze tour.

Nu na een goede nacht in ons hostel, ben ik weer helemaal wakker, blij en ........ jarig

Zometeen even skypen met papa en mama en daarna met twee andere meiden (die we in Cuenca hebben ontmoet) mijn verjaardag vieren. Morgenvroeg reizen Aisia en ik door richting Puno, een plaatsje in Peru aan het Titicaca Meer. Ook dan gaan we weer een trip doen, over het meer, waarbij we bij een locale familie blijven overnachten. Ik ben benieuwd en heb er zin in.
Vanaf maandagavond reis ik dan in mijn eentje verder richting Bolivia en gaat Ais richting Suriname. @Ais, alvast bedankt voor de afgelopen 5 weken, ik vond het geweldig!
Verder iedereen bedankt voor de lieve verjaardagsberichtjes, is erg leuk om te lezen!

Muchos besos Iris

Ecuador in 1 week

Hallo allemaal,

Intussen ben ik een week weg en dacht laat ik eens een verhaal op mijn blog zetten. Vorige week woensdag ben ik in Quito aangekomen. Aisia stond op het vliegveld op me te wachten dus was een relaxed en warm welkom. We zijn vervolgens 2 nachten in Quito gebleven en hebben een tripje gemaakt naar Mitad del Mundo. Dat is een punt waar precies de evenaar loopt. Ik geloofde zelf eerst ook niet in de verhalen over een spijker op een naald zetten en een draaikolk die op het noordelijk halfrond de andere kant op draait dan op het zuidelijk en meer van dat soort zaken. Zien doet geloven is echter ook op mij van toepassing, ik ben overtuigd. Het schijnt ook zo te zijn dat je op het zuidelijk halfrond een kilo lichter bent dan op het noordelijk halfrond, dus heb ook op dat punt een goede start gemaakt :-)

Vanuit Quito zijn we doorgereisd naar Baños. Dit is een plaats van waaruit je veel actieve dingen kunt doen. Helaas hadden we geen geluk met het weer en 48 uur achter elkaar regen gehad. Dus veel gekaart met andere mensen in ons hostel en rustig aan gedaan. We hebben ook een buggy (soort quad) gehuurd, waarmee je over de normale weg mocht rijden. Kortom in een buggy, laag bij de grond, met een helm die continu van je hoofd glijdt en met een gordel die niet om kan (de vrouw zei letterlijk: oh ja die werken niet, maar dat maakt niet uit), rijd je lekker met 50km per uur over de weg tussen de bussen en andere auto´s. Echt een enorme adrenaline kick.

Momenteel zijn we nog iets zuidelijker in Cuenca. Ook hier weer leuke mensen ontmoet en mooie dingen gezien en gedaan. Zowel cultureel (een van de mooiste musea van Ecuador bezocht) en actief in de natuur (een hike naar een uitzichtpunt over de stad). Tijdens de hike merk je wel dat je hier een stuk hoger zit dan in Nederland. Cuenca ligt op 2500 meter dus dan een steile berg oplopen kost iets meer moeite. Maar het was een goede oefening voor de MacchuPicchu over 3 weken. Verder heb ik gelukkig niet echt last gehad van de hoogte. In tegenstelling tot andere mensen waarvan je hoort dat ze dagen met hoofdpijn in bed liggen.

Komende weken reizen Aisia en ik samen verder richting Peru waar we op 1 augustus starten met onze alternatieve Inca trail richting Macchu Picchu.

Voor nu tot later, hasta luego! x Iris